słodkie kociątka

reks kornwalijski

Reksy odznaczają się strukturą futra zmienioną wskutek mutacji. Zamiast normalnego kociego futra, składającego się z włosów okrywowych i podszycia, mają futro luźne, pofalowane, a przede wszystkim o cieńszych włosach. Koty z tak osobliwym futrem znajdowały się w różnych regionach i dlatego z czasem powstały też trzy rożne rasy reksów, które nie są ze sobą spokrewnione. Tylko najnowsza odmiana, zwana reksem pudelkiem, została stworzona w ramach programu hodowlanego i wywodzi się od reksów dewońskich (Devon rex). Reksów kornwalijskich (Cornish rex) nie można krzyżować z dewońskimi, gdyż w trakcie programów z krzyżowaniem wstecznym okazało się, że całe potomstwo rodzi się gładkowłose.
Reksa kornwalijskiego odkryła w latach 50. po raz pierwszy Nina Ennismore w miocie kota domowego. Przejściowo rasa straciła podstawę hodowlaną i trzeba było sobie radzić stosując kojarzenia niekrewniacze. Dopiero od 1970 r. istnieje hodowla oparta na liczniejszym materiale hodowlanym i cechy rasy są wiernie przekazywane potomstwu, przy czym - w celu zwiększenia puli genów i polepszenia typu - wprowadzono do hodowli także kota rosyjskiego niebieskiego. Gładkowłose potomstwo pokolenia F1 krzyżowano wstecznie z rodzicami reksowymi i uzyskano osobniki kędzierzawe z cechami ciała europejskiego kota krótkowłosego. Koty tej rasy są wprawdzie nieznacznie od niego smuklejsze, jednak mają klinowatą głowę, prosty nos, bez zagłębienia u nasady oraz wydatny podbródek i płaskie czoło, co w sumie nadaje im ogólny wygląd kota europejskiego. Uszy są duże, osadzone wysoko na bokach głowy, szeroko otwarte ku przodowi, co prawdopodobnie jest pozostałością po kojarzeniu niekrewniaczym z reksem dewońskim. Uwagę zwracają kędzierzawe wąsy i brwi.
Oczy średniej wielkości, w kształcie migdałów, dość szeroko rozstawione, błyszczą miedziano lub bursztynowo i koniecznie muszą być jednolicie zabarwione.
Ogon jest długi i cienki, ostro zakończony. Futro jest pluszowate, bardzo krótkie i gęste, przy czym na całym ciele muszą tworzyć się loki i fale. Gładkie partie futra obniżają wartość kota. Typowe futro reksa kornwalijskiego nie ma szorstkich włosów ościstych. Zdarzające się dawniej wady genetyczne, takie jak skłonność do napadów epileptycznych, a także często występujące miejsca z gładkimi włosami, zostały dzięki ostrej selekcji usunięte. Reksy kornwalijskie dzięki swojej potrzebie pieszczot i przywiązania do człowieka pozyskały sobie mały, ale wierny krąg ich miłośników i hodowców.